Kształt pawilonu wynika z konsekwentnej analizy budynku Teatru Wielkiego. Charakter oraz funkcja ciągu przestrzeni wewnątrz (wejście – widownia – scena) odzwierciedla się w układzie brył z których składa się forma budynku. Pawilon powtarza ten układ nadając mu dodatkowe znaczenie. Ustawienie wertykalne elementów pozwala na wprowadzenie możliwości modyfikacji, płynnego przejścia pomiędzy przestrzeniami, które w budynku Teatru podlegają nienaruszalnej hierarchii. Zaburzenie kolejności powoduje, że widz zostaje bezpośrednio wprowadzony na scenę aby następnie znaleźć się w centrum utożsamiającym strefę wejściową. Zabieg ten powoduje przewartościowanie znaczenia Teatru, jego otwarcia na życie codzienne. To nie aktorzy ale widzowie stają się przedmiotami przedstawienia. Widz nie musi przechodzić długiej inicjacji aby znaleźć się przed obliczem Sztuki, to Sztuka wychodzi mu naprzeciw. Symbolizujące poszczególne przestrzenie Teatru kształty, zawieszone na aluminiowych kratownicach, stają się elastyczną scenografią dla dziejących się w Pawilonie wydarzeń. Otwierają przestrzeń na nowe aktywności zarazem wciąż odnosząc się do pierwowzoru. Widz przeżywa serię wydarzeń. Gromadzi się wokół najmniejszego prostopadłościanu (strefa wejścia) aby następnie usiąść na widowni gdy wokół niego opada kurtyna (walec). Aktorzy gromadzą się w strefie zewnętrznej pomiędzy walcem a największym z prostopadłościanem. Po podniesieniu kurtyny widz zostaje otoczony przez aktorów. Rozpoczyna się spektakl.

autorzy UGO architecture i Kooper Magda Piotrowska