Prezentujemy projekt konkursowy na koncepcję Centrum Edukacyjno-Prewencyjnego w Stambule o tematyce katastrof naturalnych nadesłany na tegoroczną edycję konkusu Thyssenkruup Elevation Awards 2011, którego rozstrzygnięcie miało miejsce w ubiegłym tygodniu.
Projekt konkursowy dla Stambułu
Disaster Prevention and Education Center 2011
Zespół projektowy:
dr Ryszard Swarabowicz – dziekan Wydziału Architektury Wyższej Szkoły Sztuki i Projektowania w Łodzi
mgr Marek Golec
Anna Liput
Milena Klecha
Dagmara Olejniczak
1. Kontekst przestrzenny (lokalizacja)
Plac znajduje się w nowo rozwijającym się obszarze, niedaleko lotniska, jest otoczony przez Expo Center, WOW Istanbul Hotel i Airport Shopping Mall. W pobliżu znajduje się stacja metra, a także autostrada, linie metra i autobusowe, miejsce to oferuje łatwy dostęp zarówno dla pieszych jak i ruchu pojazdów. Lokalizacja Centrum wśród tak istotnych obiektów i wyznaczników przestrzeni jest zobowiązująca. W projekcie odniesiono się do tych elementów poprzez wnikliwą analizę zasugerowanych ujęć kamer, jako zasadniczych punktów widokowych. W wyniku naniesienia na kamery siatki konstrukcyjnej w granicach działki wyznaczono powierzchnię (ok. 13 000 m2) do dalszych opracowań.
2.Idea
2.1 Główna idea – doświadczanie
Ideą przewodnią projektu całości założenia architektoniczno-urbanistycznego było stworzenie przestrzeni oferującej zwiedzającym ogromny walor nieustannego doświadczania, przebywania „w środku eksperymentu”. Dodatkowo eksponowaną cechą doświadczania miała być jego nieprzewidywalność. Zamysł ten zrodził się podczas analizy tematyki Centrum, to właśnie nieprzewidywalność jest najczęściej kojarzona z siłami natury. Aby osiągnąć zamierzony cel – nieustanne doświadczanie – obiekt zaprojektowano jako formę dynamiczną, wyposażoną w nowoczesną szklaną technologię, pozwalającą na wyznaczanie granic transparentności obiektu, zaproponowano ogromne bogactwo form w przestrzeni, a wprowadzone rozwiązania pozwoliły zdefiniować obiekt jako inwestycję w różnorodne przestrzenie widokowe – przestrzenie wertykalne, horyzontalne, przewidywalne lub też nie dające się przewidzieć. Wyraźnie zarysowuje się rezygnacja z typowego układu „muzealnego” czyli obiektu z hallem, na rzecz prywatnych, kameralnych i półpublicznych tarasów widokowych. Siła doświadczania jest zależna od punktu obserwacji (z daleka lub z bliska), z poziomu obserwacji (z kładek, z parteru) oraz od prędkości poruszania się (człowiek, samochód, metro), a tak zaprojektowany obiekt, górujący na tle otaczającego krajobrazu, staje się jedyną i niepowtarzalną wizytówką miejsca. Użytkownicy arterii komunikacji kołowych uczestniczą w ciągłej zmianie bryły, a to z pewnością przyczyni się do bycia czołową atrakcją turystyczną.
2.2 Zastosowanie nowoczesnej technologii szkła „PRIVA-LITE” na elewacji
Technologia szkła „SGG PRIVA-LITE” umożliwia zamianę szkła z matowego na przezierne, dając poczucie pełnej prywatności, to szkło ze sterowaną przeziernością. Technologia stworzona została z myślą o takich zastosowaniach jak np. ścianki, drzwi stałe i przesuwne w salach szkoleniowych czy konferencyjnych, płyty podłogowe, okienka obsługi klienta, a także okna i elewacje w postaci szyb pojedynczych i zespolonych. Możliwość uzyskania na żądanie szkła matowego lub przeziernego jest cenną funkcją, pozwalającą na swobodną kreację przestrzeni.
3. Koncepcja architektoniczno-urbanistyczna
Intencją projektową było wykreowanie kompozycji przestrzeni zewnętrznej (urbanistycznej) i wewnętrznej ( architektonicznej) w formie jednolitej, aby uwydatnić ciągłość i współzależność tych przestrzeni. Forma projektu ma zatem charakter kontynuacyjny, architektura współistnieje z urbanistyką, razem tworząc całość założenia.
Dominująca nad terenem bryła głównego budynku stanowi kontrast w stosunku do obiektów sąsiadujących. Zaznacza bogactwo form poprzez dynamiczne ruchy w kształtowaniu sylwety bryły. Jednocześnie poprzez swoją półtransparentną strukturę wpisuje się w ciąg zabudowy miejskiej, bez jej zbyt nachalnego naruszania. Zadziwia każdy jej fragment. Obserwator nie może zatrzymać się na jednym elemencie, stara się zapamiętać, lecz budynek posiada własną dynamikę i historię, różną w zależności od odległości patrzenia, od pory dnia, od gry cienia. Poprzez pionierskie zastosowanie nowej technologii szkła „PRIVA-LITE” na elewacji, budynku nie można nauczyć się na pamięć. Architekturę przestrzeni wyznacza również ciąg kładek pieszych, stanowiący kontrast do frontowej części obiektu oraz parking, obiekty współistniejące z częścią urbanistyczną.
4. Komunikacja
4.1 Komunikacja kołowa
W celu wprowadzenia usprawnień na poziomie komunikacji pomiędzy użytkownikami pieszymi oraz kołowymi i uzyskania bezkolizyjnej cyrkulacji, komunikację kołową poprowadzono na poziomie +10.00 m w postaci ramp o charakterze zamkniętym. Główne arterie komunikacyjne wyznaczono na podstawie schematu dostępu na teren działki z każdego punktu wjazdu. Kładki przeznaczone dla dwustronnego ruchu kołowego prowadzą bezpośrednio na poziomowy parking zamknięty. Obudowa kładek ma na celu wygłuszenie hałasu. Zastosowane na zewnątrz szkło w technologii „PRIVA-LITE”, umożliwiające wgląd do wnętrza dopiero po zbliżeniu się do obiektu uchroni użytkowników pieszych od nadmiernego kontaktu z transportem kołowym, przy jednoczesnym budowaniu wrażenia uczestnictwa w nim. Efekt nieprzewidywalności elewacji kładek dodatkowo wzmocni sposób ich kształtowania poprzez liczne załamania płaszczyzn szkła. Obcowanie z tak wykreowaną przestrzenią staje się wówczas dla odbiorcy przygodą, idea podkreśla rolę ciągłego doświadczania w procesie zwiedzania całości założenia. Pionierskim rozwiązaniem jest wprowadzenie kładki dla ruchu kołowego w fasadę głównego budynku również w taki sposób, że efekt ten wydobywany jest podczas obserwacji z bliska.
4.2 Komunikacja piesza
Dzięki wyodrębnionej strefie komunikacji kołowej, cyrkulacja użytkowników pieszych może odbywać się na dowolnych poziomach w sposób swobodny i bezkolizyjny. Oprócz komunikacji parterowej wprowadzono ciągi spiralnych zamkniętych kładek na różnych poziomach, które zapewniają dostęp zarówno do poszczególnych pomieszczeń w budynku jak i do przestrzeni zewnętrznych. Każda kładka prowadzi do ściśle wyznaczonego celu. Komunikacja wewnątrz kładek odbywa się za pomocą ramp, aby zapewnić odpowiednie warunki funkcjonowania w obiekcie osobom niepełnosprawnym, przy większych różnicach wysokości komunikację zapewniają dźwigi lub klatki schodowe. Największym atutem kładek staje się ich przyciągająca wzrok widza forma, która obfituje w punkty i linie widokowe. Każdy krok widza to inny odbiór. Takie kształtowanie form ma na celu zagwarantowanie bogactwa wrażeń poprzez nieustanne doświadczanie, przy jednoczesnym zachowaniu klarowności funkcjonowania wewnątrz kładek.
Plansze i materiały konkursowe - graficzne - po kliknięciu otrzymasz duże powiększenia
