Przyjrzyjmy się najważniejszym faktom związanym z powstaniem oryginalnej rozbudowy Muzeum Sztuki Nelsona – Atkinsa w Kansas City (stan Missouri). W roku 1999, sześciu architektów zostało finalistami konkursu na powiększenie i modernizację tego obiektu. Większość propozycji opierała się na wykorzystaniu północnej strony muzeum jako obszaru rozbudowy i użyciu istniejącego gmachu jako „tła” dla nowej konstrukcji.
Jednak jeden z architektów przedstawił zupełnie odmienną koncepcję. Steven Holl zaproponował, by zabudowa ciągnęła się wzdłuż wschodniej ściany muzeum, nachylając się ku Parkowi Rzeźb oraz wcielając krajobraz i światło jako główne elementy całościowego planu. Zamiast narażać na szwank ekspozycję pokaźnej, północnej fasady oryginalnej budowli, twórca zdecydował się wykorzystać umiejscowiony z boku, 22 akrowy, delikatnie pochylający się teren.
Projekt Stevena Holla okazał się odważnym i niespodziewanym rozwiązaniem dla potrzeb muzeum, równoważącym innowacje z szacunkiem dla neoklasycznego gmachu Nelsona – Atkinsa z 1933. Dlatego w lipcu 1999 roku, komisja konkursowa jednomyślnie podjęła decyzję o powierzeniu zaprojektowania nowego gmachu zwanego Bloch Building pracowni Stenen Holl Architects.
Warto wspomnieć kilka słów o samym twórcy będącym jednym z najważniejszych projektantów w Ameryce. Znakiem rozpoznawczym Stevena Holla jest niezwykle umiejętne łączenie przestrzeni ze światłem. Specjalizuje się on we wcielaniu do krajobrazu nowych projektów bez uszczerbku na kulturowym i historycznym znaczeniu obszaru. Jego pracownia zajmuje się tworzeniem publicznych, akademickich, kulturowych i mieszkalnych projektów na całym świecie. Za najważniejsze dzieło Stevena Holla uważa się The Kiasma Museum of Contemporary w Helsinkach.
Przejdźmy teraz do bardziej szczegółowego omówienia oryginalnej koncepcji rozbudowy. Smukła i podłużna konstrukcja składa się z pięciu niezależnych obiektów umiejscowionych na wschodnim zboczu muzeum. Wynurzają się one z ziemi tworząc faliste i różnorodne wzajemne oddziaływanie pomiędzy krajobrazem a architekturą.
Wnętrza reprezentowane są przez przestrzenie zbudowane na kształt katedry i sklepienia sufitowe. Z zewnątrz obiekty przywodzą na myśl stapiające się z otoczeniem rzeźby przykuwające uwagę odwiedzających. Między poszczególnymi obiektami, a także czasami na ich szczycie, przestrzeń zajmują trawniki, skąd, np. w trakcie pikników, podziwiać można rzeźby.
Ozdobą głównego wejścia na teren muzeum jest ogromny, odbijający światło basen, z którego wynurza się dzieło artysty Waltera De Maria. W ciągu dnia naturalne światło ukierunkowane jest z 34 soczewek znajdujących się w basenie do poniższego parkingu. Nocą sytuacja wygląda dokładnie na odwrót. Z wielopoziomowego parkingu światło przedziera się przez basenowe soczewki, oświetlając główny plac.
Bloch Building cechuje się zachwycającym lobby i zakrzywionymi ścianami. Chociaż galerie pochylają się w dół razem ze zboczem, ich dachy ukierunkowane są pochyło w górę. W ciągu dnia światło odbija się w dolnych galeriach, zaś nocą blask rozprzestrzenia się poprzez przezroczyste i półprzezroczyste szklane panele, jak japońskie lampiony oświetlające Park Rzeźb.
W Bloch Building zgromadzone są kolekcje współczesnej i afrykańskiej sztuki. Odbywają się tutaj także czasowe wystawy fotograficzne. Dziedziniec rzeźb poświęcony pracom Isamu Noguchi stanowi kontemplacyjną przestrzeń, z której odwiedzający mogą oglądać pobliski Park Rzeźb oraz wspaniałą, południową fasadę budynku Nelsona – Atkinsa.
Artykuł i ilustracje dzięki uprzejmości Studio3Design
